سیستم حرارتی

ساختمان هایی که مردم در آن سکونت دارند در سرما نیاز به گرم شدن دارند. آتش یا گرمکن های کوچک فقط می توانند اتاق ها را به طور مجزا گرم کنند، اما سیستم گرمایش مرکزی می تواند کل ساختمان را گرم نماید. سیستم گرمایش مرکزی یک دیگ بخار دارد که با برق، گاز، نفت و یا سوخت جامد (مثل ذغال سنگ) گرم می شود. دیگ بخار آب (در حال چرخش در لوله های متصل به رادیاتور شوفاژ) را گرم می کند، همچنین ممکن است، آب حمام و آشپزخانه را نیز گرم نماید. بعضی سیستم ها از تابش خورشیدی برای گرم کردن آب داخل پانل های خورشیدی استفاده می کنند. سیستم های دیگر هوای در حال حرکت، ساختمان را گرم می کنند، یا از سیم پیچ های گرمکن واقع در کف و سقف، برای گرم کردن ساختمان استفاده می نمایند. گرمکن ها و سیستم های گرمایشی توسط زمان سنج و ترموستات کنترل می شوند. این وسایل گرمکن را خاموش و روشن می کنند، و بدین ترتیب دما تثبیت شود.
سیستم های گرمایشی برای تمام فصول
بسیاری از مردم در مناطقی زندگی می کنند که زمستانی سرد و تابستانی گرم دارد، و ساختمانشان به سیستمی نیاز دارد که اتاق ها را سرد و یا گرم نماید. سیستم های تهویه هوا می توانند اتاق ها را هم گرم و هم سرد نمایند. این سیستم ها پروانه ای دارند که هوا را در داخل کانال هایی در تمام اتاق های ساختمان به گردش در می آورد. همچنین پروانه دمنده، هوای تمیز بیرون را به داخل کشیده و با هوای داخل مخلوط می کند، از طرف دیگر "دستگاه رطوبت" مقدار رطوبت هوا را تنظیم می کند. در زمستان، یک قطعه ای که بوسیله برق، بخار یا آب داغ گرم می شود، هوایی که از اتاق ها می آید را گرم می کند. هوای گرم شده به اتاق ها باز گردانده می شود. در اتاق ها دمای هوا به وسیله دماپا کنترل می شود. در تابستان، هوا از یک دستگاه خنک کننده (که شبیه یخچال کار می کند) عبور داده می شود. این دستگاه گرما را از اتاق ها به بیرون ساختمان منتقل می کند. گرمای هوای داخل ساختمان بوسیله دستگاه تبخیر کننده جذب می شود. ماده سرد کننده به قسمت چگالنده تلمبه می شود و در آن محل گرما به هوای بیرون خانه منتقل می گردد.