چگونه یک الماس واقعی را از غیر واقعی آن تشخیص دهیم - قسمت دوم

در قسمت قبل یکی از فاکتورهای تشخیص الماس طبیعی از نوع مصنوعی که وزن بود را بیان نمودیم. در این بخش به 4 روش دیگر شناسایی الماس اشاره خواهیم کرد. این مطلب برگرفته از آموزش طلاسازی است .
2. شفافیت:
یک خط بر روی یک تکه کاغذ بکشید. سنگ را وارونه بالای خط قرار دهید. اگر سنگ هیچ علامتی از خود نشان نداد و خط را به همان ترتیب نمایش داد، الماس تقلبی است. توجه داشته باشید که تشخیص تفاوت کردن خط، توسط الماس ها و سنگ های کوچک بسیار مشکل است.
اگر الماس بر روی جواهری سوار شده بود، آن را وارونه بر روی یک تکه کاغذ قرار دهید. اگر شما می توانید آنچه که بر روی کاغذ نوشته شده است را بخوانید و یا حتی لکه ای را ببینید، احتمالا این سنگ، یک الماس نیست. شما نباید قادر به دیدن پایین آن باشید، زیرا به طور مستقیم از بالا  به الماس نگاه کردن دارای ضریب شکست بالا است.
3. بخار :
سنگ را در دهان خود قرار داده و برای ایجاد بخار بازدم کنید. اگر بخار برای بیش از 3 ثانیه روی سنگ باقی ماند به احتمال زیاد، آن سنگ یک الماس شبیه سازی شده است.

4. سختی:
اگر در تراش فست سنگ، خطوط ساییده شده باشند و این اتفاق را بتوانید در بزرگنمایی 10 مشاهده نمایید، بدین معناست که سنگی که در اختیار دارید، الماس نمی باشد. همچنین می توانید سنباده بر روی سنگ بکشید اگر سنگ خراب شدآن جعلی است. این آزمایش به آزمایش خراش دادن معروف است. الماس تمامی سنگ ها را برش داده و خراش می دهد؛ در صورتیکه نوع مصنوعی آن این توانایی را ندارد.  الماس سخت ترین ماده ای است که وجود دارد.

5. وضوح و ناخالصی ها:
ادخال ها و ناخالصی های موجود در الماس شما را در تشخیص طبیعی یا مصنوعی بودن این سنگ قیمتی کمک می کند. ناخالصی های داخلی و خارجی الماس، اثر انگشت است. هیچ دو الماسی خصوصیات دقیقا مشابه یکدیگر ندارند. شکستگی های ایجاد شده در الماس را با سیلیکون پر می کنند. یک الماس را می توان با تاباندن لیزر، نقطه های سیاه و ناخالصی ها را در الماس از بین برد و منافذ ایجاد شده را با سیلیکون پر کرد. نام حرفه ای این روش بهبود دهی، پر کردن شکستگی ها (fracture filled) می باشد. بعد از یک زمان مشخص سیلیکون از بین می رود  و سوراخ ایجاد شده توسط لیزر به مرور زمان باگرد و غبار پر می گردد. همین عامل سبب به وجود آمدن لکه ای سیاه بر روی الماس می شود.

چگونه الماس واقعی را از غیرواقعی آن تشخیص دهیم

این مقاله شما را با روش تشخیص الماس طبیعی از نوع مصنوعی، غیر واقعی، جعلی چه از نوع تراش خورده و چه سنگ راف و تراش نخورده، آشنا می سازد. همچنین با مطالعه این مقاله می توانید الماس واقعی اصل را از نوع مصنوعی، مویسانایت، زیرکن، بهبود یافته شده، کریستال و شیشه تمیز دهید. این مطلب برگرفته از آموزش طلاسازی است .
اولین قانون در تشخیص الماس این است که هرگز الماسی را که بر روی جواهرات مانند انگشتر یا آویز، کار شده است را نخرید. زیرا نمی توانید تشخیص دهید که نگین الماسی واقعی است یا خیر، از وزن آن تصور درستی نخواهید داشت، نمی توانید کیفیت تراش، قرینگی، تناسب، اندازه و نازکی کمربند (گردل) الماس، رنگ واقعی و شفافیت آن را تشخیص دهید، حتی اگر الماسی شناسنامه نیز برایش صادر شده باشد، امکان جعلی بودن آن می رود. کسی نمی تواند تضیمن کند که این سنگی که بر روی سرویسی سوار شده دقیقا همانی است که شناسنامه آن صادر گشته یا خیر.

با انجام چندین آزمایش آسان، رایگان و بدون استفاده از وسایل معمول برای شناسایی الماس، می توانید به تفاوت های بین الماس پولیش خورده و یا راف واقعی و جعلی، پی ببرید. زیرا غالب افراد زمانیکه تصمیم می گیرند الماس بخرند، وسایل و دستگاه های تشخیص آن را ندارند.

1.وزن: هر سنگ معدنی و مصنوعی همچنین هر گوهر تراش خورده و راف دارای وزنی خاص است. اندازه و وزن را اشتباه نکنید. وزن مخصوص (SG) الماس پولیش خورده، راف و تراش نخورده را بدانید. بین وزن مخصوص الماس مصنوعی، مویسانایت، زیرکن، آزمایشگاهی و انواع دیگر جعلی الماس تفاوت وجود دارد.
یک وزن مخصوص زیرکن در اندازه ای مشابه یک الماس، 31/1 قیراط یا 55 درصد بیشتر از یک الماس در همان اندازه است. یک مویسانایت با اندازه 5/6 میلیمتر، وزنی تقریبا 87/0 قیراط را دارد. بنابراین با مقایسه کردن وزن سنگی که قصد خرید آن را دارید با یک الماس واقعی، به قیراط و یا حتی گرم، می توانید تشخیص دهید که سنگ مورد نظرتان الماس واقعی است یا خیر.

طلسم های مزین شده با سنگ های قیمتی در زمان باستان

مصریان باستان و مردمان چین از طلسم های ساخته شده با سنگ های قیمتی در طول مراسم دفن مردگان خود استفاده می کردند. مومیایی های مصر باستان برای محافظت در سفرشان به دنیای دیگر، مملو از جواهرات و اشیاء قیمتی بودند. مردمان چین از یشم برای پر کردن منافذ اجساد استفاده می کردند؛ زیرا اعتقاد داشتند با این کار جسد را از بیماری محافظت می نمایند. مردمان قبیله شان در برمه طبق سنت و آیینی سنگ قیمتی را به عنوان پیشکش به مرد قایق ران (شخصی که ارواح مردگان را به سمت دیگر رودخانه حمل می کرد) بر روی زبان مردگان قرار می داند. افراد متوسط قبیله شان بر روی زبان مردگان خود سکه و افراد بالارتبه سنگ های قیمتی گوناگون مانند یاقوت سرخ، طلا یا نقره را در دهان مردگان خود قرار می دادند. این مطلب برگرفته از آموزش طلاسازی است .
بسیاری از مردمان تایلند اعتقاد دارند که قدرت جادویی طلسم ها به وسیله راهبه های بودائئی ایجاد شده و برخی از پیروان نیز این طلسم ها را بر زیر پوست بازوان خود به منظور حفاظت کار می گذاشتند. پس از آن مردمان قبیله شان برمه طلسم ها را در زیر پوست خود برای پیروزی در جنگ ها به کار می بردند. امروزه نیز در بین مردمان جنوب شرقی آسیا استفاده از نماد ها و طلسم های مقدس به دلیل باور آنها مبنی بر نیروی محافظتی طلسم ها رواج دارد.
در مالزی، سوزن هایی درست شده از طلا و فلزات باارزش حتی سنگ های قیمتی به عنوان طلسم وجود دارد که در درون بدن افراد کاشته می شود. این سوزن ها به سوسوک معروف هستند. استفاده کنندگان از این سوزن ها به عنوان طلسم اعتقاد داشتند که این اشیا آنها را از آسیب ها محافظت می کنند. طلسم های سوسوک از مواد گوناگونی از جمله سوزن های طلا، الماس، مروارید و دیگر سنگ های قیمتی ساخته شده اند. ظاهرا سوسوک تنها توسط ثروتمندان و افراد نخبه مورد استفاده قرار می گرفت.
زنان برای افزایش زیبایی و جوان ماندن خود این طلسم ها را در بدن خود می کاشتند و مردان به خاطر این باور که سوسوک ها سبب می گردند که شخصیتشان کاریزماتیک شده و به آنها قدرت می دهند، استفاده می کردند. به اعتقاد آنها طلسم ها سبب می گشتند که دارنده آنها در کار و تجارت موفق بوده و ضرر و زیان را از آنها دور می گرداند. سوسوک ها در زمان مرگ، از بدن جدا می شدند زیرا این اعتقاد وجود داشت که آنها جسم مرده را با عذاب و درد مواجه می گرداند.

دانستنی هایی درباره پریدوت، اپال و آکوامارین

پریدوت
پریدوت سنگ متولدین ماه آگوست (اواسط مرداد تا اواسط شهریور) است. گستره رنگی وسیعی از سبز-لیمویی گرفته تا سبز-زیتونی درمورد سنگ قیمتی پریدوت وجود دارد.
زمانیکه نور مصنوعی را در زیر این سنگ بتابانیم، رنگ آن درخشنده و روشن تر می شود. این خاصیت سبب گشته تا رومیان سنگ پریدوت را در جواهرات خود به کار برده و آن را با نام زمرد عصرگاهان یاد کنند. پریدوت به عنوان سنگ جواهر داستان طولانی را با خود به همراه دارد. این سنگ برای نخستین بار توسط مصریان باستان استفاده می شد و این قوم این گوهر را جواهر خورشید می نامیدند. این مطلب برگرفته از آموزش طلاسازی است .
پریدوت همچنین یکی از بهترین گوهرهای انتخابی برای جواهرات است، زیرا این سنگ قیمتی تنوع بسیار زیادی دارد. پریدوت را می توان در مدل های گوناگون به دلیل سختی مناسبی که دارد، تراش داد. این گوهر معمولا بهبود سازی نشده و غالبا ادخال های قابل مشاهده در پریدوت موجود نمی باشد. زادگاه پریدوت سنگ های آتشفشانی می باشد اما با ارزش ترین و جذاب ترین نوع از این سنگ در پاکستان یافت می شود. اخیرا چین نیز به یکی از اصلی ترین تولید کنندگان پریدوت در جهان تبدیل شده است.
اپال
اپال به دلیل اینکه استرالیا بزرگترین تولید کننده با کیفیت این گوهر است، سنگ ملی این کشور محسوب می شود. اما این سنگ چند رنگ را می توان در اتیوپی نیز یافت. اپال های اتیوپی در بازار بسیار جدید بوده اما تنوع بسیار زیاد این گوهر در این کشور قابل توجه است. اپال های اتیوپی در رنگ هایی از جمله سفید، آبی، نارنجی، خاکستری و قهوه ایی است. بازی رنگ در اپال های اتیوپی کیفیت خارق العاده به این گوهر بخشیده که این جلوه چشم را نوازش داده و همین امر سبب با ارزش تر شدن این گوهر شده است. همانند دیگر انواع اپال، اپال های اتیوپی حاوی مقدار زیادی آب است بنابراین این اپال ها در برابر آسیب های گوناگون نیاز به محافظت بیشتری دارند. اپال ها گوهر بسیار مناسبی برای سنجاق سینه، گوشواره و آویز هستند اما این سنگ قیمتی را به دلیل طبع بسیار لطیفی که دارد برای انگشتری که روزانه بر دست می کنیم، توصیه نمی شود.
آکوامارین
آکوامارین هم خانواده سنگ قیمتی زمرد و در گروه بریل جای دارد. نام آکوامارین از کلمه لاتین به معنی آب دریا گرفته شده است. زمانیکه به طیف رنگی آبی این سنگ نگاهی بیاندازید، دلیل این نامگذاری را متوجه خواهید شد. همچنین آکوامارین توسط یونانیان و رومیان به عنوان سنگ محافظ دریانوردان به کار می روند و بر طبق افسانه ها گفته شده که آکوامارین جزو گنج های پریان دریایی می باشد بنابراین هر دریانوردی که آن را با خود داشته و به دریا ببرد، پریان دریایی وی را از خطرات حفظ خواهند کرد. زمانیکه مشخص شد آکوامارین در خانواده سنگ های بریل قرار دارد، این گوهر سختی ای همانند زمرد را به خود اختصاص داد. همین خاصیت سبب گشته تا این گوهر به عنوان سنگ قیمتی قابل قبول در جواهرات به کار رود. آکوامارین سنگ متولدین مارچ (اسفند ماه) بوده و در قرن نوزدهم سنگ قیمتی سال خوانده شد. تصور می شود که این گوهر به خاطر وجود کریستال در درون خود، شادی را افزایش داده و ذهن را پاک می گرداند.

روش های تولید برنج – قسمت دوم

3- گرم و سرد کردن (بازپخت) و پیچیدن سرد
زمانیکه برنج گرما دیده رول (لوله) می شود، مقاوم تر شده و کار کردن با آن سخت تر می گردد. همچنین  خاصیت شکل پذیری و توانایی ارتجاع پذیری اش را از دست می دهد. قبل از اینکه برنج پیچیده شود باید ابتدا گرما ببیند تا  از سختی آن کاسته شده و انعطاف پذیرتر شود. این فرایند بازپخت نامیده می شود. این مطلب برگرفته از آموزش طلاکاری است .
دمای فرایند بازپخت و زمان آن با ترکیب آلیاژ برنج و خواص مورد نظر منطبق است. قطعات بزرگتر از برنج با پیچش گرم ممکن است در کوره ی دربسته  قرار گرفته و همزمان باهم بازپخت شود. قطعات کوچیکتر روی نوار نقاله ای فلزی قرار گرفته و به طور مداوم درون کوره عاری از هوا پرداخته می شود. در همین روش، هوای داخل کوره مملو از گازهای خنثی همچون نیتروژن است تا آلیاژ برنج را از ترکیب شدن با اکسیژن و تشکیل شدن اکسیدهای نامطلوب برروی سطح فلز محافظت کند.
قطعات بازپخت شده سپس وارد مرحله ی دیگری از پیچیدن می شوند تا ضخامت تا حدود 0.1 اینچ (2.5سانتیمتر) کاهش یابد. این فرایند پیچش سرد نامیده می شود چراکه دمای برنج در این فرآیند بسیار پایین تر از دمای برنج در پیچش گرم است. پیچش سرد ساختار درونی برنج را تغییر شکل داده و قدرت انعطاف پذیری و درجه ی سختی آن را افزایش می دهد. هر چقدر از ضخامت کاسته شود به میزان سختی و مقاومت افزوده می گردد. کارخانجات پیچش سرد بدین منظور طراحی شده اند تا  انحراف را در سراسر طول غلطک کاهش داده و ورقه های برنجی با ضخامت یکسان تولید کنند.
دو مرحله اخیر به منظور رسیدن به ضخامت موردنظر، انعطاف پذیری و درجه ی سختی  به دفعات تکرار می شوند. در برخی کارخانه ها، قطعات برنج از درازا به صورت ورقه های متوالی به هم متصل گشته، وارد کوره های بازپخت شده و به شکل ورقه های مارپیچ عمودی پیچیده می شوند.
در این مرحله ورقه های پهن برای ساخت نوارهای برنجی به بخش های باریک تری شکافته، نوار برنجی سپس وارد حمام اسیدی شده و آب کشی می گردد.
4- پایان پیچش
ورقه ها در نهایت وارد مرحله ی پیچش سرد می شوند  تا میزان مقاومت بالا رفته یا یک سطح صافی ایجاد گردند. سپس به اندازه های مختلف، دسته بندی و با ایجاد اشکال مارپیچی بسته به ضخامت و مورد مصرفی برش خورده و جهت توزیع به انبار فرستاده می شوند.
نوارها قبل از برش طولی، دسته بندی و فرستاده شدن به انبار یک مرحله پیچش نهایی هم می گذرانند.

روش های تولید فلز برنج – قسمت اول

1.    ذوب کردن
مقدار مناسبی از ضایعات آلیاژ مس وزن شده و به یک کوره الکتریکی منتقل که در دمای حدود 1.920 درجه فارنهایت (1.050 درجه سانتیگراد ) ذوب می گردد. بعد از تنظیم مقدار روی در ضایعات آلیاژ، مقدار مناسبی از روی (زینک) به مس مذاب افزوده می شود. بخش کوچکی از زینک افزوده شده، حدود 50% از کل روی مورد نیاز، ممکن است برای جبران مقدار روی تبخیر شده طی روند ذوب مواد، اضافه شود. اگر مواد دیگری هم برای ساختار خاصی از برنج مورد نیاز باشد، اگر در ضایعات آلیاژ مس نبود، به محصول اضافه می شود. این مطلب برگرفته از آموزش طلاکاری است .
فلز مذاب به داخل قالب هایی با اندازه حدودی 8 ×18 اینچ (20سانت در 46 سانت در 3 سانتی متر) ریخته و تا به صورت قطعه هایی جامد شود. این فرآیند را کیک می نامند. در برخی عملکردها، ذوب کردن و ریختن در قالب برای ساخت ورقه های دراز به صورت منقطع انجام می شود.
وقتیکه کیک ها به مقدار کافی سرد شدند جابجا گشته، از قالب بیرون آمده و به مرحله ی پیچیدن وارد می گردند.
 2- پیچیدن گرم
"کیک" ها در کوره قرار گرفته و دوباره گرم می شود تا به دمای موردنظر برسد. دما به شکل نهایی و محتویات آلیاژ برنج بستگی دارد.
کیک های گرما دیده  وارد یک سری ورقه های لوله شده و تا 5 اینچ (13 میلی متر) کاهش وزن پیدا می کند. در همان لحظه پهنای ورقه ی برنج مرحله به مرحله به صفر می رسد. این فرایند گاهی تفکیک پیچیدن نامیده می شود.
برنج که اکنون سردتر شده، از داخل دستگاه فرزی به نام دستگاه غربالگری رد می شود. این دستگاه ورقه های نازکی از برنج را برش داده تا اگر احیاناً اکسیدی روی سطح آن در نتیجه ی گرما دیدن آلیاژ در معرض هوا ایجاد شده برطرف گردد.